Enkele dagen geleden had Lennert via e-commerce enkele bestellingen geplaatst. Gisteren, toen hij even weg was naar de bakker, had iemand een pakje gepropt in de brede gleuf van zijn brievenbus. Toen hij het opende zag hij dat het niet voor hem bestemd was. Hij keek naar de adresvermelding. Het stond niet op zijn naam. De straatnaam en het huisnummer waren wel correct. De rest was onleesbaar op de twee eerste cijfers van de postcode na. Het pakje leek al eerder geopend en er zat geen bestelbon in. Met de karige informatie die Lennert had zette hij zich achter zijn computertje. Hij opende een routeplanner. Die reikte hem na de straatnaam al een suggestie aan bij het ingeven van de eerste twee cijfers van de postcode. Het betrof een adres in een aanpalende gemeente en Lennert zag dat het een vijftal minuten met de wagen was tot daar. Hij besloot om na de middag de toestand recht te trekken.
Het miezerde buiten. De inritpoort op het adres van bestemming stond dicht en Lennert vond in de onmiddellijke nabijheid geen parkeerplaats. Hij moest door de nattigheid. Dat werd balen maar opgeven was niet zijn ding, het werd lopen. Via een toegangspoortje haastte Lennert zich met het bewuste pakje in de hand naar de voordeur en belde aan.
“HaHA! Er wordt toch nog geleverd,” kreeg Lennert een sneer naar het hoofd. Lennert excuseerde zich en deed zijn verhaal. De dame bij de deur werd opeens veel vriendelijker en bevestigde dat zij de Nora was die overeen kwam met de naam op de adressticker. “Ik moet je nog wat vertellen,” sprak Lennert tot Nora. Ze keek hem aan en vroeg hem om even binnen te komen. “Loop maar door en neem plaats in de zetel. Kan ik je als dank iets aanbieden? Een koffietje misschien … of iets anders?” Lennert antwoorde haar dat het met een koffie wel goed zat. Terwijl de koffie stond te pruttelen vertelde Lennert Nora dat hij haar pakje onbewust had geopend en daardoor ongewild een inkijk gekregen had op haar privéleven, waarvoor hij zich verontschuldigde. “Nou, nou.., zit ik hier met een gentleman,” sprak Nora hem vrolijk toe. Het formele viel weg naarmate het gesprek vorderde. Het werd gemoedelijker en ook persoonlijker. “Wat doe je voor de kost als ik vragen mag,” knipoogde Nora. “Wel.., ik ben een systeem analist, en jij?” Nora antwoorde hem dat de koffie nu wel doorgelopen was. “Eventjes geduld!”
Ze plaatste twee kopjes op het salontafeltje, de koffiekan en een doos koekjes. “Schenk maar in.., neem een knabbeltje terwijl ik het pakje even naar boven breng en controleer of alles er inzit.” Lennert vond dat Nora wel veel tijd nam. Zijn kopje was al leeg. Lennert schonk zichzelf nog is bij. Hij hoorde Nora de trap afdalen. “Wel meneer de analist.., wat vind je hiervan,” hoorde hij Nora vragen terwijl ze het salon binnentrad en er een ganse draai om haar as maakte.
“Ķuche.. Ûche.. Üch.” Lennert verslikte zich in de koffie. Hij keek tegen Nora’s lichaam aan waar een zwarte beha met witte kantgarnering en open cups een fraai stel borsten hoog hield. Haar benen zaten gehuld in ragfijne zwarte naadkousen, opgehouden door een zelfde kleur jarretelgordel met gelijkaardige witte kantsiersels als de beha. Nora droeg geen slipje en Lennert keek tegen een kale kut aan waarbij de schaamlipjes kwamen piepen. “Wat denk je van dit systeem,” vroeg Nora, terwijl ze naar zichzelf wees.“Kuche.. Ûche, euu.. Uch… P.. Pe.. rachtig!”
“Dank je Lennert. Laat me jouw systeem maar eens zien? Sta eens recht!” Lennert wist niet wat hem bezielde maar toch stond hij op. Nora ritste Lennerts broek open, haalde zijn zaakje naar buiten en sjorde zijn piemel stijf. “Mooi, erg mooi die pik van jou. Het is echt mijn ding, goed recht en met een prachtige eikel. Maar die lange zak.., mmm.., dat is pas geweldig. Ik hou van het ballengeklets tegen mijn billen bij de seks. Kom mee Lennert.., laten we de slaapkamer opzoeken!” Lennert haastte zich uit de kleren en ging achter haar de trap op terwijl hij een ferme pets tegen haar wiegende kont gaf. “Oeps,” giechelde Nora en ze ging wat overdrijven wat haar weer een pets tegen haar achterwerk opleverde. “Lekkere kontwangen,” grapte Lennert. “Ja hé,” kirde ze.